قربان برم خدا را یک بام و دو هوا را!!

آورده اند که در ازمنه ماضیه شهری بود که قزوینش می خواندند و این شهر را مردمان را اخلاق و شرع و جدان دگرگونه بودندی چنانکه گاه بر پیلی ترحم آوردندی لیکن بر موری چنان خصومت تمام کردی که مغولان بر اهل نیشاپور !!

و از عجایب سلوک اینان یکی آنکه جماعت مطبعه چی این شهر نیز که قاعده بر منورالفکر بودن آنان باشد چنان معاملتی با دیگران کردی که کناسان و قصابان و از این حیث فرقی میان اینان با دیگران نبودندی.

آورده اند که از سلوک محیر العقول اهل قلم و دستک در این شهر یکی این بودی که گاه چون گزمه گان بر سر هم زدی و یکدیگر لکه حیض کردی و گاه چنان بر انسانیت مقیم بودی و بر یکدیگر رحم آوردی که اهل اشارت را درماندی از این تغیّر ...

و از این حالات دگرگونه این جماعت یکی آنکه وقتی ارباب قدرت بر«حمید مافی» نامی  که قلم بر جهت مخالف می گرداند،  کینه ها آوردندی و او را به محبس انداختی و زن و عیال خانمان به بازی گرفتی، کسی دم برنیاورد تا بدان پایه که وی آواره بلاد گشتی و بی خانمان راه کوه و صحرا گرفت یا آن زمان که «نصور» نامی به سیاهچال افتاد به سبب آن قلم که در مرارت کارگران گرداندی، باز کسی را سخنی نیاراستن که گفتن و نیز وقتی برخی دیگر از اصحاب قلم را کافر خواندندی و به دفتر و دستک آنان به نیم شبان آتش افکندی و تهدید کردندی و قس علیهذا بازهم کسی را از این جماعت سودای اعتراض نبودندی لیکن وقتی که هاشمی نامی را از مسند برگرفتی ، غوغا برخاست و خلق را صداها برآمد و خانه ها سیاهپوش شد و ضجه ها افتاد و من که بو سهلم نیک به یاد دارم که آن زمان و این زمان من نیز بر این معاملت که بر هاشمی رفتی دل آزرده گردیدم چه که قلم را حرمتی است بس عظیم و نشایستی که بر اهل قلم، خشم گرفتن لیک این سوال همچنان در ذهنم خلجان کردی که اگر آن زمان که شحنه گان تیغ و دشنه بر حمید و نصور و مابقی ادناب گرفتی اینان را سخنی برآمدی شاید اکنون این معاملت با هاشم و امثال وی نبودی و نیز یاد دارم که این هاشمی نیز آن زمان سخنی نگفتی و یاد دارم که ظریفی می گفت در عجبم از این خلق که جامه سیه می کنند دراین ظلم که بر این قلم چی فارس به بی انصافی رفت و به خلع شغل منتهی شد وغوغا ها برخاست  و از آن ظلم که بر آن مافی و نصور ها و... رفت و به نفی بلد منتهی شد و هیچ چیز برنخاست.

و آورده اند که پیرزنی بر پشت بام با عروس و داماد خسبیدی و پیرزن مر عروس را گفتی که هوا گرم است از شوی خود فاصله بگیر و به دخترگفتی که هوا سرد است برآغوش شویت برو گرما گیر! و عروس لب تحیر گزید که: قربان برم خدا را یک بام و دو هوا را!!

ّ